Działania prowadzono w ramach krajowego „Programu inwentaryzacji zwierzyny i monitoringu szkód łowieckich na terenie Leśnych Kompleksów Promocyjnych".

Celem inwentaryzacji jest określenie liczebności, struktury wiekowej i płciowej zwierząt. Uzyskana wiedza pozwala na prowadzenie racjonalnej gospodarki łowieckiej.

Znanych jest wiele metod, dzięki którym można szacunkowo określić liczebność zwierzyny. Wyniki najbardziej zbliżone do rzeczywistości daje metoda pędzeń próbnych, czyli tzw. liczenie tyralierą. Niezbędnym warunkiem jest reprezentatywny i losowy wybór miotów oraz zachowanie 3 zasad:
- każdy obserwator liczy zwierzęta opuszczające obszar miotu po swojej lewej stronie,
- obserwatorzy na skrzydłach (obserwatorzy stali) kończą liczenie, gdy minie ich linia naganki (obserwatorzy ruchomi),
- odrębnie zapisujemy zwierzęta, które weszły do miotu.

Pędzenia próbne wykonano na terenie 7 leśnictw położonych w granicach 4 obwodów łowieckich I Rejonu Hodowlanego „Puszcza Kozienicko-Stromiecka", na łącznej powierzchni 550 ha. Inwentaryzacji podlegała zwierzyna gruba - łoś, jeleń, sarna, dzik oraz drobna - m.in. lis, zając.

W liczeniu wzięli udział leśnicy, myśliwi, pracownicy zakładów usług leśnych i uczniowie Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych w Garbatce-Letnisku.

Najczęściej obserwowanym gatunkiem była sarna, liczono także jelenie, łosie, lisy i zające. Wyniki inwentaryzacji posłużą do opracowania zagęszczenia stanów zwierzyny grubej na terenie Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Puszcza Kozienicka". Dla leśników to bardzo ważne z punktu widzenia planowania odpowiednich zabiegów z ochrony lasu, np. grodzenia upraw, zabezpieczenia repelentami.

Nadleśnictwo Zwoleń ze względu na różnorodność siedlisk stanowi bogatą ostoję zwierzyny płowej. Utrzymanie liczebności na poziomie zapewniającym dobre warunki bytowania, w połączeniu z ograniczeniem szkód w drzewostanach, należy do zadań myśliwych i leśników. Najskuteczniejszym sposobem zabezpieczenia upraw przed zwierzyną jest grodzenie siatką, ale stosowane są również inne metody ochrony przed zwierzyną, tj. wełnowanie głównych pędów sadzonek bądź chemiczne zabezpieczanie sadzonek i drzewek. W znikomym stopniu stosowane jest jeszcze palikowanie drzewek w celu ochrony przed czemchaniem. Leśnicy wprowadzają także na fragmenty uprawy gatunki drzew dostarczających zwierzynie owoców i nasion, wykładają drzewa ogryzowe, wyznaczają ostoje, aby zrównoważyć ubytek powierzchni, która podlega zabezpieczeniu.